بازی نکردن کودک
آیا کودک شما علاقه ای به بازی کردن ندارد ؟ آیا بازی نکردن کودک مسئله ای نگران کننده است؟
بازی نکردن کودک یکی از آن مواردی است که ذهن والدین را درگیر می کند. عدم علاقه کودک به بازی کردن موضوعی است که موجب نگرانی والدین میشود و نیاز به دقت و بررسی دارد. در واقع بازی نکردن، ممکن است فقط یک نشانه باشد.
سوالی که برای والدین پیش می آید این است که :
مشکل کجاست؟
علت بازی نکردن کودکم چیست؟
تا انتهای مقاله همراه ما باشید تا به سوالات شما پاسخ دهیم و دلایل بازی نکردن کودک را بررسی کنیم.
دلایل بازی نکردن کودک
بازی کردن یکی از مهمترین فعالیتهای کودکان در دوران رشد است. بازی کردن نقش مهمی در رشد جسمی، عاطفی، اجتماعی و شناختی کودکان دارد. کودکان از طریق بازی کردن مهارتهای مختلف را یاد میگیرند، با احساسات خود آشنا میشوند، با دیگران ارتباط برقرار میکنند و دنیای اطراف خود را کشف میکنند.
بنابراین، اگر کودکی بازی نمیکند، این میتواند یک مشکل جدی باشد. دلایل مختلفی برای بازی نکردن کودک وجود دارد. برخی از این دلایل عبارتند از:
عدم تناسب اسباب بازی با سن و توانایی کودک:
اسباب بازیها باید متناسب با سن و توانایی کودک باشند. اگر اسباب بازیها برای کودک خیلی ساده باشند، کودک از آنها خسته میشود و اگر اسباب بازیها برای کودک خیلی پیچیده باشند، کودک از آنها ناامید میشود. اسباب بازیهای مناسب برای کودکان باید به رشد و یادگیری آنها کمک کنند.
وجود مشکلات جسمی یا عاطفی در کودک:
برخی از مشکلات جسمی یا عاطفی مانند اختلالات یادگیری، اوتیسم یا افسردگی میتوانند باعث شوند که کودک از بازی کردن اجتناب کند. کودکانی که دارای مشکلات جسمی هستند ممکن است به دلیل درد یا خستگی، تمایلی به بازی کردن نداشته باشند. کودکانی که دارای مشکلات عاطفی هستند ممکن است به دلیل احساسات منفی مانند غم، ترس یا خشم، از بازی کردن اجتناب کنند.
عدم وجود فرصت کافی برای بازی کردن:
کودکان برای رشد و یادگیری به زمان کافی برای بازی کردن نیاز دارند. اگر کودک فرصت کافی برای بازی کردن نداشته باشد، نمیتواند از مزایای بازی کردن بهرهمند شود. کودکانی که به دلیل مشغلههای والدین یا تحصیل، فرصت کافی برای بازی کردن ندارند، ممکن است از بازی کردن اجتناب کنند.
آموزش نادرست والدین:
برخی از والدین به اشتباه فکر میکنند که بازی کردن کار بیهودهای است و به جای آن، کودک را به انجام کارهای آموزشی و تحصیلی وادار میکنند. این امر میتواند باعث شود که کودک از بازی کردن بیانگیزه شود. کودکانی که والدین آنها آنها را وادار به انجام کارهای آموزشی و تحصیلی میکنند، ممکن است احساس کنند که بازی کردن کار بیهودهای است و ارزشی ندارد.
با توجه به دلایل ذکر شده، اگر کودک شما بازی نمیکند، بهتر است با یک متخصص کودک مشورت کنید تا علت این مشکل را تشخیص دهد و راهکارهای مناسبی برای حل آن ارائه دهد.
راهکارهایی برای بازی کودک
در اینجا چند راهکار برای تشویق کودکان به بازی کردن ارائه شده است:
- اسباب بازیهای مناسب برای سن و توانایی کودک تهیه کنید.
- محیطی امن و آرام برای بازی کردن کودک فراهم کنید.
- زمان کافی برای بازی کردن کودک اختصاص دهید.
- خودتان با کودک بازی کنید.
- کودک را به بازی کردن با همسالان خود تشویق کنید.
- از کودک انتظارات واقعبینانه داشته باشید.
در مواجهه با بازی نکردن کودک، چه کاری باید انجام دهید؟
والدین تصور می کنند که بچه ها به طور طبیعی می دانند چگونه بازی کنند. اگر آن ها به بیرون از خانه بروند، بلافاصله به سرعت شروع به دویدن کرده تا طبیعت پیرامون خود را کشف کنند و در داخل آن ساختارهای خلاقانه بسازند و یا تصاویر دقیق و پر از جزییاتی را در زهن خود ترسیم کنند.
این کنجکاوی طبیعی نسبت به دنیای اطراف آن ها، به کودکان اجازه می دهد تا برای دست یابی به موفقیت، مهارت های لازم را فرا گرفته، کشف کرده و ایجاد کنند. شاید برایتان عجیب باشد اما در حقیقت از طریق درگیر شدن در بازی های مختلف، فرزندان ما از نظر جسمی، فکری، اجتماعی و عاطفی رشد می کنند. اما در مقابل بچه ای که به سادگی در اطراف اتاق پرسه میزند و دیگران را میبیند اما در واقع هیچ علاقهای به بازی کردن و یا به فعالیتهای مرتبط با آن نشان نمیدهد، کودکی است که ممکن است نداند چگونه بازی کند.
چنین بچه هایی قطعا نیازمند دریافت کمک هستند! اما سوال اینجا است که والدین و مربیان آموزگاران چگونه میتوانند به کودکانی کمک کنند که به طور غریزی نمیدانند چطور باید در بازی ها شرکت کنند؟
در مقاله ای که توسط دکتر گلنا زایک، پروفسور آموزش ابتدایی دوران کودکی در دانشگاه سنت فرانسیس، به چاپ رسیده است، اینطور بیان شده که بچه هایی که بازی نمی کنند می توانند در دسته بندی های مختلفی از جمله: سرگردان، هوسران، کودک طرد شده، کودک مضطرب و همچنین کودک کناره گیر طبقه بندی شوند.
آیا وضعیت جسمانی کودک میتواند مانع از بازی کردن او شود؟
یکی دیگر از دلایل بازی نکردن کودک، کودکانی که دچار ضعف جسمانی مانند کمبود ویتامینها یا کمبود آهن هستند و یا با مشکلاتی مثل تنگی نفس مواجه اند، نمیتوانند فعالانه به بازی بپردازد. این ناتوانی بر روحیه و سلامت روانی کودک اثر میگذارد. در این صورت بهتر است فرزندتان را به بازیهای ذهنی و فکری تشویق کنید و برای بهبود وضعیت جسمی او اقدام نمایید.
علت بازی نکردن کودک با همسالان
ارتباط برقرار نکردن کودک با دیگر کودکان با مسالان با دیگران اگر به درستی توسط والدین و مربیان علت یابی و ارزیابی شود، می تواند سبب از بین رفتن بسیاری از مشکلاتی شود که شاید تا قبل از آن متوجه آن نبودند. از این رو توجه و حضور والدین در بازی کودکان نه تنها موجب تقویت رابطه آنها با کودکان می شود بلکه از این طریق می توان به روحیات، علاقمندی ها، استعداد و توانایی فرزندان و حتی مشکلات روحی و جسمی آنان پی برده و به راحتی از طریق متخصصان نسبت به رفع آنها اقدام نمود.
اگر والدین وقت کافی ندارند میتوانند کودک خود را به خانه بازی ببرند. در واقع کودکان از طریق بازی مکنونات ذهنی و جسمی خود را به نمایش می گذارند. پس بازی نکردن کودک با همسالان نیز می تواند ریشه در ذهن و جسم کودک داشته باشد. از مهمترین دلایل عدم بازی کودک با دیگران می توان به موارد زیر اشاره نمود:
- درون گرایی
- انزوا طلبی
- عدم اعتماد به نفس
- خجالتی بودن
- مشکلات جسمی یا ضعف جسمی مانند کمبود آهن، تنگی نفس یا اشکال در دید
- سلطه گری و پرتوقعی
- پرخاشگری
- اضطراب
- طرد شدگی از سوی هم بازی ها
- شیوه های تربیتی نا مناسب والدین
بازی نکردن کودک چه پیامدهایی به همراه دارد؟
وقتی بچه ها بازی نمیکنند، به لحاظ روانی، در وضعیت نابه سامانی قرار میگیرند و رشد آنها به طور طبیعی و نرمال صورت نخواهد گرفت.
خلاقیت و تخیل کم
خلاقیت برای زندگی ضروری است. این کلیدی است که به ما اجازه میدهد مشکلات را حل کرده و شرایط مختلف را مدیریت کنیم. دنیایی که کودکان هنگام بازی ایجاد میکنند برایشان واقعی میشود. از طریق بازیها، خلاقیت کودکان نمایان میشود.
عدم خودمختاری و استقلال
با بزرگ شدن کودکان، باید تکیه خود را به والدین کم کم متوقف کنند و تا حدی استقلال خود را توسعه دهند. بازی برای این اتفاق اساسی است زیرا هنگام بازی کودکان تصمیم میگیرند، مشکلات را حل میکنند و بدون این که یک بزرگسال به آنها بگوید چه کار کنند، عمل میکنند. در واقع بازی ها نوعی تمرین برای کسب استقلال به شمار میآید. عدم بازی در کودکان باعث ناامنی و وابستگی میشود.
کمرویی از عوارض بازی نکردن کودک
کودکانی که از خردسالی بازی نمیکنند، معمولاً خجالتی و ناامن هستند. آنها در مورد هر کاری که انجام میدهند تردید دارند و از هر موقعیتی که در معرض آن قرار بگیرند شرمنده میشوند. بسیاری اوقات این کمرویی محصول والدینی است که همیشه به کودک میگویند چه کار کند. علاوه بر این، وقتی اوضاع خوب پیش نمیرود، او را سرزنش میکنند. اینها کودکانی هستند که فضایی برای بازی آزادانه، آزادسازی انرژی و پتانسیل خود یا کشف استعدادهای خویش ندارند.
خانواده باید درک کند که بازی یادگیری است و زمانی که کودک برای بازی صرف میکند برای رشد ضروری است
دیدگاه خود را ثبت کنید
تمایل دارید در گفتگوها شرکت کنید؟در گفتگو ها شرکت کنید.