چرا بچم نمیگه جیش دارم؟

چرا بچم نمیگه جیش دارم؟! هیچ مادری نمیتونه ادعا کنه که این موضوع دغدغه اش نبوده است.

چرا کودک من نمی گوید که باید به دستشویی برود؟

هیچ بچه ای نیست که در نهایت ترفند به موقع دستشویی رفتن و گفتن ادرار خودش را یاد نگیرد.

اما این نگرانی بخش جدانشدنی زندگی مادر و پدر ها است و ما در این مقاله سعی داریم علت های مختلف اینکه چرا بچه ها نمیگن جیش دارند را بررسی کنیم.

علاوه بر اون راه حل هایی جمع آوری کرده ایم که پاسخ سوال زیر است؛

چیکار کنم بچم بگه جیش دارم؟

فهرست مطالب

علت اصلی اینکه بچم نمیگه جیش دارم چیه؟!

آموزش موفقیت آمیز توالت یک نقطه عطف رشد است، اما همیشه یک فرآیند خطی و ساده نیست.

در حالی که یک کودک ممکن است کنترل فیزیکی و آگاهی از عملکرد مثانه و روده را نشان دهد، ممکن است هنوز برای بیان شفاهی نیاز خود به استفاده از توالت تلاش کند.

این می تواند هم برای کودک و هم برای والدین ناامید کننده باشد و منجر به حوادث و ناراحتی عاطفی بالقوه شود.

این مقاله به بررسی دلایل مختلفی می‌پردازد که چرا یک کودکنمیگه جیش داره، که شامل عوامل رشدی، روانی، محیطی و فیزیولوژیکی می‌شود.

1. عوامل رشد و تنوع

سنی که در آن کودکان به ارتباط کلامی قابل اعتماد دست می یابند به طور قابل توجهی متفاوت است.

چندین عامل رشدی می تواند بر آمادگی و توانایی کودک برای بیان نیاز های خود تأثیر بگذارد که عبارتند از؛

سن و رشد شناختی: کودکان نوپا که هنوز در حال توسعه مهارت های زبانی و درک احساسات بدنی خود هستند، ممکن است واژگان لازم و کافی یا درک شناختی برای ارتباط را نداشته باشند.

پس سن اقدام به گرفتن کودک از پوشک بسیار مهم است.

اکتساب زبان: یک کودک اصولا اول زبان دریافتی را میاموزد یعنی اول متوجه میشود شما چه می گویید اما نتواند صحبتت کند.

هوشیاری حسی و شنود درونی: توانایی درک سیگنال های درونی بدن، نقش مهمی در تشخیص نیاز به استفاده از دستشویی ایفا می کند.

برخی از کودکان این هوشیاری لازم را ندارند و بنابراین بیان شفاهی این موضوع برای آنها سخت است.

شخصیت و خلق و خو: برخی از کودکان به طور طبیعی محتاط تر یا مستقل تر هستند و ممکن است ترجیح دهند خودشان با این موقعیت کنار بیایند، در حالی که برخی دیگر ممکن است به راحتی حواسشان پرت شود یا دچار فراموشی بیان نیازهایشان شوند.

2. نوع ارتباط کودک

بسیار مهم است که بدانیم ارتباط کلامی تنها راهی نیست که کودک می تواند نیاز خود را به استفاده از سرویس بهداشتی نشان دهد.

والدین باید به نشانه های ظریف و اشکال جایگزین ارتباط توجه کنند؛

نشانه‌ های غیرکلامی: به نشانه‌ های غیرکلامی مانند چرخیدن، نگه داشتن خود، روی هم زدن پا ها، ساکت شدن یا گوشه‌ گیری غیر عادی و حالات صورت که نشان دهنده ناراحتی است، بسیار توجه کنید.

نشانه های فیزیکی: برخی از کودکان ممکن است به طور غریزی بدون اعلام آن به دستشویی بروند، یا ممکن است آشفته شوند.

نشانه های موقعیت: آیا زمان ثابتی از روز است که معمولاً باید بروند؟ آیا آنها مایعات زیادی می نوشند؟ شناخت این الگو ها می تواند به پیش بینی نیاز های آنها کمک کند.

سیگنال های فردی: برخی از کودکان سیگنال های منحصر به فرد خود را ایجاد می کنند، مانند کشیدن آستین والدین یا اشاره به سمت دستشویی.

3. نگرانی های اساسی در مورد اینکه بچم نمیگه جیش دارم

در برخی موارد، وقتی بچم نمیگه جیش دارم می تواند نشانه ای از یک نگرانی یا مشکل اساسی باشد، که عبارتند از؛

ترس و اضطراب: تجربیات منفی گذشته، مانند دفع ادرار یا مدفوع دردناک یا حوادث، می تواند منجر به ترس و اضطراب مرتبط با استفاده از توالت شود و کودک را نسبت به اعتراف یا بحث درباره نیاز های خود بی میل کند.

شرایط پزشکی: یبوست، عفونت های دستگاه ادراری یا سایر شرایط پزشکی می تواند باعث ناراحتی یا فوریت شود و به طور موثر منجر به اجتناب یا مشکل در برقراری ارتباط با نیاز به رفتن دستشویی شود.

تأخیر در رشد: تأخیر های زبانی یا شناختی می تواند بر توانایی کودک در درک و بیان نیاز های خود از جمله نیاز های دستشویی تأثیر بگذارد.

مشکلات پردازش حسی: برخی از کودکان مبتلا به مشکلات پردازش حسی ممکن است بیش از حد یا کمتر به احساسات مرتبط با نیاز به ادرار یا مدفوع حساس باشند، که تشخیص و بیان نیاز های آنها را دشوار می کند.

مسائل کنترلی: گاهی اوقات کودک لجبازی و جنگ خود را از این طریق نشان میدهد و از گفتن دستشویی خودداری میکند.

چیکار کنم بچم بگه جیش دارم؟

والدین می توانند از راهبرد های مختلفی برای تشویق فرزندشان به اینکه بگه جیش دارم استفاده کنند؛

گفتار: هنگام صحبت در مورد رفتن به دستشویی، از زبانی ثابت و واضح استفاده کنید، مانند “من باید بروم توالت” یا “مثانه من پر است”.
مرتباً تذکر دهید: مرتباً به او یادآوری کنید، مخصوصاً در مواقعی که احتمالاً نیاز به رفتن دارند.
تقویت مثبت: کودک را برای هر تلاشی که برای برقراری ارتباط با نیاز های خود انجام می دهد، تحسین کنید و به او پاداش دهید، حتی اگر این فقط یک قدم کوچک باشد. از تنبیه یا سرزنش خودداری کنید.
محیطی آرام: با خواندن کتاب، خواندن آهنگ یا ایجاد حواس‌ پرتی، رفتن به دستشویی را به یک تجربه مثبت و بدون استرس تبدیل کنید.
از وسایل کمکی استفاده کنید: برنامه های تصویری یا کارت های تصویری می توانند به کودکان کمک کنند تا مراحل استفاده از دستشویی را درک کنند و نیاز های خود را بیان کنند.
بازی کنید: در فعالیت‌ های سرگرم‌ کننده شرکت کنید که بر آگاهی بدن تمرکز دارد، مانند شناسایی اعضای مختلف بدن یا انجام مراحل استفاده از توالت.
کتاب‌ های مرتبط را بخوانید: کتاب‌ های متعددی برای کودکان وجود دارد که به آموزش‌ های کوچک می‌ پردازند و کودکان را تشویق می‌ کنند تا نیازهایشان را بیان کنند.
ترس ها یا نگرانی های اساسی را برطرف کنید: اگر کودک تجربیات منفی مرتبط با توالت رفتن را تجربه کرده است، با صبر و درک به این ترس ها و اضطراب ها رسیدگی کنید.
با یک متخصص مشورت کنید: اگر کودک به طور قابل توجهی در برقراری ارتباط با تاخیر مواجه شد یا علائمی از نگرانی های پزشکی یا رشدی را نشان داد، با یک متخصص اطفال یا سایر متخصصان مراقبت های بهداشتی مشورت کنید.

علت نگفتن ادرار در کودکان 1 تا 3 ساله

در این قسمت برخی از علت هایی که باعث میشود بچه ها نگویند جیش دارند را می گوییم؛

مقاومت در برابر آموزش توالت: کودکان نوپا ممکن است به طور فعال در برابر آموزش توالت مقاومت کنند که منجر به نگفتن دستشویی می شود. این می تواند ناشی از اضطراب، ترس از توالت یا به سادگی میل به کنترل باشد.
حواس پرتی و بازی: کودکان نوپا به راحتی در بازی غرق می شوند و اغلب میل به ادرار کردن را نادیده می گیرند. این موضوع باعث میشود بچه ها نگویند که جیش دارند.
یبوست: یبوست مزمن در کودکان نوپا شایع است و می‌تواند با فشرده کردن مثانه و ایجاد مشکل در تخلیه کامل آن باعث درد و در نهایت ترس کودک از توالت شود.
عادت‌ های مصرف مایعات: برخی از کودکان نوپا ممکن است عادت‌ های ضعیفی در مصرف مایعات داشته باشند، نوشیدنی‌ های شیرین را به آب ترجیح می‌ دهند، که می‌ت واند منجر به کم‌ آبی بدن شود و در نهایت ادرار کم شود.
شرایط پزشکی زمینه‌ ای: عفونت‌ های ادراری همچنان نگران‌ کننده هستند و شرایطی مانند رفلاکس مثانه (VUR) می‌ تواند خطر عفونت ادراری را افزایش دهد. ناهنجاری های مادرزادی نادر نیز ممکن است آشکار تر شوند.

علائم نشان دهنده آمادگی برای گرفتن پوشک از کودک

هر کدام از کودکان برای رهایی از پوشک نیاز به یک سری آمادگی دارند که عبارتند از؛

آمادگی جسمانی
آمادگی شناختی
آمادگی عاطفی

1. آمادگی جسمانی

این آمادگی ها حداقل آمادگی هایی هستند که کودکان برای گفتن دستشویی نیاز دارند.

مهارت های حرکتی ظریف: توانایی بالا و پایین کشیدن شلوار به طور مستقل.

آگاهی از عملکرد های بدن: نشان دادن آگاهی از زمان ادرار کردن یا مدفوع کردن (مانند توقف بازی، غرغر کردن، یا به زبان آمدن)

2. آمادگی شناختی

درک و پیروی از دستورالعمل های ساده: حرف هایی که میزنید را متوجه شوند و آن را انجام دهند.

تقلید: تقلید از اعمال دیگران، مانند نشستن در توالت.

درک علت و معلول: ایجاد ارتباط بین میل به رفتن دستشویی و عواقب خیس شدن یا کثیف شدن.

3. آمادگی عاطفی

علاقه به توالت یا لگن: نشان دادن کنجکاوی در مورد توالت یا تمایل به شستشوی آن.

میل به استقلال: ابراز تمایل به انجام کار ها به تنهایی.

تمایل به همکاری: نشان دادن نگرش مثبت نسبت به یادگیری مهارت های جدید.

بسیار مهم است که از شروع آموزش توالت در طول دوره های استرس یا تغییرات مهم مانند جابجایی، مسافرت یا آمدن یک خواهر یا برادر جدید اجتناب کنید.

مراحل از پوشک گرفتن کودک

از پوشک گرفتن کودک یک نقطه عطف مهم است که نیاز به برنامه ریزی دقیق و صبر دارد.

والدین می توانند با شناخت نشانه های آمادگی، آماده سازی محیط و حمایت فرزند خود را به سمت استقلال و آموزش موفقیت آمیز دستشویی رفتن راهنمایی کنند.

نکته کلیدی این است که به یاد داشته باشید که هر کودکی منحصر به فرد است و رویکرد انعطاف پذیر، مثبت و صبورانه در نهایت منجر به موفقیت خواهد شد.

در نهایت، هدف فقط حذف پوشک نیست، بلکه تقویت حس استقلال و موفقیت در کودک است و او را در مسیری به سوی اعتماد به نفس قرار می دهد.

مراحل از پوشک گرفتن کودکان عبارتند از؛

1. شناخت آمادگی

سنگ بنای موفقیت آمیز از پوشک گرفتن کودک در شناخت آمادگی کودک نهفته است.

تحمیل این فرآیند قبل از اینکه کودک از نظر رشدی و عاطفی آماده شود، می‌ تواند منجر به ناامیدی، مقاومت و در نهایت به تأخیر افتادن یا ناموفق بودن آن شود.

در حالی که سن معمولی برای شروع آموزش توالت بین 18 ماهگی تا 3 سالگی است، سن تقویمی اهمیت کمتری نسبت به مشاهده علائم خاص بلوغ دارد.

2. آماده سازی

هنگامی که علائم آمادگی مشاهده شد، آماده سازی کلید یک انتقال آرام است. این شامل آماده سازی محیطی و روانی است؛

انتخاب مناسب صندلی توالت: صندلی لگنی را انتخاب کنید که برای کودک راحت و ایمن باشد. ترجیحات آنها را در نظر بگیرید و آنها را در فرآیند انتخاب مشارکت دهید.

دستشویی را در دسترس و دعوت‌ کننده قرار دهید: اطمینان حاصل کنید که دستشویی فضایی امن و دلپذیر است. یک چهارپایه برای رسیدن به توالت و سینک فراهم کنید.

جمع آوری لوازم: شلوار راحت، دستمال مرطوب، لباس اضافی و جوایز تهیه کنید.

3. آمادگی روانی کودک که نمیگه جیش دارم

معرفی صندلی/توالت: به کودک اجازه دهید تا خود را با لگن یا توالت آشنا کند. بگذارید با لباس کامل روی آن بنشینند تا راحت شوند.

خواندن کتاب و تماشای ویدیو های مربوط به آموزش توالت رفتن: این منابع می‌ توانند به ابهام زدایی از این روند کمک کنند و آن را برای کودک قابل ربط‌ تر کنند.

صحبت در مورد استفاده از توالت: فرآیند را به زبان ساده توضیح دهید و بر مزایای استفاده از توالت مانند تمیز و خشک ماندن تاکید کنید.

الگوسازی: به کودک اجازه دهید والدین یا خواهر و برادر های بزرگ‌ تر خود را در حال استفاده از توالت مشاهده کند.

4. فرآیند آموزش کودک برای گفتن دستشویی

فرآیند آموزش واقعی نیاز به یک رویکرد سازگار و مثبت دارد. لازم به یادآوری است که کثیف کاری ها اجتناب ناپذیر هستند و باید با صبر و درک با آنها برخورد کرد.

یک برنامه معمولی ایجاد کنید: یک برنامه منظم برای استراحت‌ های مخصوص دستشویی رفتن ایجاد کنید، مانند اول صبح، بعد از غذا، قبل و بعد از چرت زدن و قبل از خواب.

تشویق و تذکر: به کودک یادآوری کنید که مرتباً به توالت برود، حتی اگر نیازی را نشان ندهد.

تقویت مثبت: با تمجید، برچسب، اسباب‌ بازی‌ های کوچک یا سایر تشویق کننده های مثبت، پاداش دهید. به جای تمرکز بر حوادث، بر جشن گرفتن موفقیت ها تمرکز کنید.

از شلوار های مخصوص و راحت استفاده کنید: انتقال به شلوار های مخصوص، که درجه ای از محافظت در برابر خیسی را ارائه می دهد و در عین حال به کودک اجازه می دهد رطوبت و ناراحتی را احساس کند و آگاهی را افزایش می دهد.

تمرین در شب: رسیدن به جیش نکردن شبانه ممکن است بیشتر از خشکی روز طول بکشد.

از دادن نوشیدنی به کودک نزدیک به زمان خواب خودداری کنید و به استفاده از پوشک یا شلوار آموزشی در شب ادامه دهید تا زمانی که به طور مداوم با شلوری خشک از خواب بیدار شود.

5. رسیدگی به چالش ها و عیب یابی

از پوشک گرفتن همیشه یک فرآیند آرام نیست. چالش ها و شکست ها طبیعی هستند و نیازمند روحیه انعطاف پذیر و حل مسئله هستند.

مشکلات: کثیف کاری بخشی عادی از فرآیند یادگیری هستند. از تنبیه یا سرزنش بپرهیزید، زیرا می تواند منجر به اضطراب و مقاومت شود. در عوض، با آرامش آشفتگی را پاک کنید و کودک را تشویق کنید که دفعه بعد دوباره تلاش کند.

مقاومت و امتناع: اگر کودک به طور مداوم از استفاده از توالت امتناع می کند یا مضطرب می شود، چند هفته از تمرین استراحت کنید و بعداً دوباره امتحان کنید.

یبوست: یبوست می تواند آموزش توالت رفتن را دشوار کند. اطمینان حاصل کنید که کودک رژیم غذایی غنی از فیبر و مایعات فراوان برای جلوگیری از یبوست دارد. در صورت تداوم یبوست با پزشک متخصص اطفال مشورت کنید.

پسرفت: رویداد های استرس زا، مانند تولد خواهر یا برادر یا شروع مهدکودک، گاهی اوقات می تواند منجر به پسرفت شود. در این مواقع حمایت و اطمینان بیشتری ارائه دهید.

ترس از توالت: برخی از کودکان ممکن است از توالت بترسند. سعی کنید با تزئین آن یا استفاده از یک صندلی توالت خاص، آن را جذاب تر کنید. کتاب بخوانید یا داستان هایی در مورد استفاده از توالت بگویید تا به کاهش ترس آنها کمک کنید.

6. حفظ ثبات و صبر

یکنواختی در طول فرآیند از پوشک گرفتن کودک بسیار مهم است.

برای همه مراقبان، از جمله والدین، پدربزرگ ها و مادربزرگ ها و مربیان مهدکودک مهم است که از روال یکسانی پیروی کنند و از یک زبان استفاده کنند.

صبر به همان اندازه مهم است. آموزش توالت می تواند هفته ها یا حتی ماه ها طول بکشد.

از مقایسه کودک خود با دیگران خودداری کنید، زیرا هر کودکی با سرعت خودش رشد می کند. پیروزی های کوچک را جشن بگیرید و در طول این فرآیند حمایت کنید.

شب ادراری در کودکان

خیس شدن شبانه اغلب با رشد فیزیکی کند، سابقه خانوادگی شب ادراری یا ادرار زیاد در شب مرتبط است.

در بسیاری از موارد، بیش از یک علت وجود دارد. کودکان تقریباً هرگز از عمد رختخواب را خیس نمی کنند و اکثر کودکانی که تخت را خیس می کنند از نظر فیزیکی و عاطفی عادی هستند.

گاهی اوقات یک بیماری می تواند منجر به شب ادراری شود، مانند دیابت یا یبوست.

علت شب ادراری در کودکان

در اینجا برخی از علت های شب ادراری در کودکان را بررسی می کنیم؛

رشد فیزیکی آهسته: بین سنین 5 تا 10 سالگی، رشد فیزیکی آهسته می تواند باعث شب ادراری کودک شود. کودک شما ممکن است دارای مثانه کوچک، چرخه خواب عمیق یا سیستم عصبی باشد که هنوز در حال رشد و توسعه است.
سابقه خانوادگی: شب ادراری اغلب در خانواده ها اتفاق می افتد. محققان ژن هایی را یافته اند که با شب ادراری مرتبط هستند. ژن ها بخش هایی از کد اصلی هستند که کودکان از هر یک از والدین برای رنگ مو و بسیاری از ویژگی ها و به ارث می برند.
ادرار بیش از حد: کلیه های کودک شما ممکن است یک شبه ادرار بیش از حد تولید کند که منجر به پر شدن مثانه شود. اگر کودک شما به موقع از خواب بیدار نمی شود، احتمالاً یک تخت خیس وجود دارد. اغلب این ادرار اضافی در شب به دلیل سطوح پایین یک ماده طبیعی به نام هورمون ضد ادرار (ADH) است. ADH به کلیه ها می گوید که در شب آب کمتری ترشح کنند.
اختلالات خواب: برخی از اختلالاتی که در خواب وجود دارد در نتیجه باعث شب ادراری می شود.
استرس: گاهی اوقات می تواند منجر به شب ادراری شود و نگرانی در مورد خیس شدن در طول روز یا شب می تواند مشکل را بدتر کند. نگرانی هایی که ممکن است بر فرزند شما تأثیر بگذارد شامل تولد نوزاد جدید در خانواده، تنها خوابیدن، حرکت یا شروع مدرسه جدید، سوء استفاده یا بحران خانوادگی است.

نتیجه گیری

دلایلی که کودک نمی گوید نیاز به دستشویی رفتن دارد، چند وجهی است و می تواند از عوامل رشدی گرفته تا اضطراب های زمینه ای متغیر باشد.

درک مرحله رشد فردی کودک، شناخت اشکال جایگزین ارتباط و پرداختن به نگرانی های زمینه ای، گام های مهمی در کمک به کودک برای برقراری ارتباط موثر با نیاز های خود هستند.

با به کارگیری استراتژی های مثبت، ایجاد یک محیط حمایتی و جستجوی راهنمایی های حرفه ای در صورت لزوم، والدین می توانند فرزندان خود را توانمند کنند تا با اطمینان از این نقطه عطف مهم رشدی عبور کنند.

در نهایت، صبر، درک و حمایت مداوم برای کمک به کودکان برای ایجاد مهارت‌های لازم برای برقراری ارتباط مؤثر و با اطمینان نیازهای حمام خود کلیدی است.

خانه امن همراهی امن و مطمئن برای خانواده ها!